Rotorua, Coromandel Peninsula, Miranda

Dinsdag 4 december. Het regent behoorlijk. We prijzen ons gelukkig met de campervan want die biedt ons de luxe van kamperen en het gemak van "de stekker eruit" en gáán. Heerlijk om niet samen chagrijnig een natte tent in te hoeven pakken. Regen kunnen ze in Nieuw Zeeland overigens wel gebruiken want er blijkt een dreigend water tekort te zijn. We zien inderdaad rivieren die bijna droog staan en dat is toch gek zo vlak na de winter. Op veel plaatsen wordt vermeldt dat we zuinig met water moeten zijn en op de campings wordt gevraagd om niet langer dan vijf minuten te douchen. Natuurlijk houden we ons daar aan. We vinden het wel confronterend om stil te moeten staan bij zo'n basale levensbehoefte als water. Wat springen we daar thuis dan gemakkelijk mee om. We reizen deze dag naar Rotorua. Deze plaats staat ook bekend om Vulkanische activiteit en om de Maori cultuur die je hier kunt ontmoeten. Bij het binnen rijden van de stad komt de geur van de zwaveldampen ons al meteen tegemoet. We merken dat we dat even moeten verwerken. De rotte eieren-, of te wel rioollucht, roept als eerste toch een gevoel op van "niet schoon" en "armoedig" terwijl de stad er goed verzorgd uitziet. Gelukkig merken we al snel dat de geur went en ons nog maar nauwelijks opvalt. We maken een wandeling langs de winkels en het meer van Rotorua en bezoeken de i-site (= de VVV). We spreken daar een Nederlandse jongen die een half jaar stage loopt bij dit toeristenbureau. Hij blijkt al goed ingewerkt te zijn en adviseert ons een bezoek aan een thermaal park even buiten de stad en een voorstelling bij een Maori dorp waar hij zelf recent geweest is. We plannen dit voor morgen. De camping waar we belanden ligt buiten de stad aan het "Blue Lake". We maken een avondwandeling langs het meer en genieten van de rust en de vogelgeluiden die uit het omringende bos komen.

Woensdag 5 december. "Opa's verjaardag". Samen met Joost staan we daar, door middel van face time, even bij stil. Altijd fijn om elkaar even te zien en te spreken. We bezoeken deze ochtend "Wai-o-tapu, Thermal Park". Hier blijkt de vulkanische activiteit nog indrukwekkender dan wat we tot nu toe al gezien hebben. Vooral het felgroen gekleurde bad maakt indruk. Dit blijkt arsenicumhoudend te zijn. Verder spreken de foto's voor zich. 's Middags luieren we op de camping. Om vijf uur worden we met een mini busje opgehaald voor ons bezoek aan het Maori dorp "Tamaki". We rijden naar het hoofdkantoor in het centrum van Rotorua vanaf waar we met een grotere bus naar het dorp gereden zullen worden. In de bus krijgen we het verhaal te horen van twee broers, Mike en Doug Tamaki, die hun droom hebben verwezenlijkt door de Maori cultuur onder de aandacht te brengen. Zowel Nationaal als Internationaal. We krijgen uitleg over de regels en de gewoontes die er zijn als wij een "Marea" (= Maori dorp) binnen gaan. We worden, als groep van onze bus, ingedeeld in een Tribe (een onderdeel van een stam) en heten vanaf nu: "Huia". Ze vragen, met veel humor, of iemand uit de bus onze groep als Chief wil vertegenwoordigen. Omdat niemand zich spontaan aanmeldt voor de functie wordt er een willekeurige man aangewezen als Chief. Dat was even schrikken voor hem maar we hebben meteen al veel lol met onze "Tribe". We krijgen de opdracht om onze "Chief" de rest van de avond te volgen. We worden ontvangen in het dorp met een welkomstgroet, "Kia Ora", en een welkoms ritueel omdat we een heilige plek binnen gaan treden. Een indrukwekkend geheel met zang, dans en intimiderend schreeuwen in de Maori taal. Uit respect voor de Maori cultuur wordt het de bezoekers gevraagd om niet te lachen of de tong uit te steken. De spanning is te snijden, het gaat er echt serieus aan toe. Onze Chief wordt verwelkomt met een "Hongi", dat is een neuszoen. Na afloop worden we vriendelijk in het Engels toegesproken en wordt er benadrukt dat we weer mogen lachen en kunnen gaan genieten van ons bezoek. Je hoort een zucht van verlichting door het publiek gaan. Op verschillende plaatsen in het dorp krijgen we uitleg over de Maori manier van leven en de mannen worden uitgenodigd om een "Haka" te leren. De ceremoniële dans waarin men de goden probeert aan te roepen. Het wordt bijvoorbeeld gebruikt als oorlogsdans maar ook bij begrafenissen of begroetingen. Zo'n groep schreeuwende westerse mannen ziet er naast die stoere Maori mannen natuurlijk niet uit. Hilarisch. Hierna krijgen we uitleg over de bereiding van onze "Hangi" maaltijd. Deze wordt onder de grond gestoofd gebruikmakend van de thermale hitte in de aarde. Dan volgt een voorstelling met zang en dans en vervolgens gaan we met onze "Tribe" aan tafel. De maaltijd is heerlijk met veel vlees, vis, aardappelen, groenten en een zoete "Hangi" pudding. De avond eindigt met een "Poroporoaki", de officiële afscheidsceremonie. Het is allemaal prachtig en zeer waardig. De familie Tamaki blijkt een hechte en warme groep. Met veel enthousiasme leveren veel familieleden een bijdrage aan deze fantastische show. De één kookt, een ander doet de Haka, tante doet een dans en oom rijdt de bus. Wij hebben even onderdeel van deze familie mogen uitmaken en hebben ons zeer welkom gevoeld. Op de terugrit met onze "Tribe" vraagt de buschauffeur of iedere nationaliteit een klein liedje in zijn eigen taal wil zingen. Het lijkt wel een internationaal schoolreisje. Het laatste stuk worden we met zijn tweeën in een minibus naar onze camping terug gebracht door dezelfde dame als die ons opgehaald heeft. Deze al wat oudere dame is ook lid van de Tamaki familie. Zij vertelt ons dat zij geen Maori kan spreken omdat het vroeger een verboden taal was. Haar ouders zijn als Maori's erg onderdrukt. Ze vindt het heel fijn dat ook jongeren zich inzetten om de Maori cultuur in leven te houden. Een mooie afsluiting van deze bijzondere avond.

Donderdag 6 december. Een perfecte dag om te reizen want het regent. We verplaatsen ons langzaam maar zeker naar het noorden. We kiezen er voor om de "Coromandel Peninsula" (peninsula = schiereiland) te gaan bezoeken en eindigen onze reisdag bij de "Hot Water Beach" aan de oostkant van het eiland. Nadat we ons geïnstalleerd hebben op de camping maken we een strandwandeling en proberen te begrijpen wat dit strand zo bijzonder maakt. Omdat het vloed is merken we geen verschil met ieder ander strand maar morgen gaan we terug zodra het eb is. Twee uur vóór en twee uur na het lage getijde kun je de thermale activiteit op het strand ervaren. Wat we inmiddels begrijpen is dat je, gewapend met een schep, een warm bad voor jezelf graaft om daar vervolgens in te gaan liggen. Het "gedoe" levert gemengde gevoelens bij ons op maar we besluiten er toch aan mee te gaan doen. Omdat de camping en het strand ver van de bewoonde wereld liggen, en de zon prachtig ondergaat, wanen we ons hier op een Bounty eiland.

Vrijdag 7 december. Op de camping kun je een stevige schep huren. Ik denk dat één ruim voldoende is maar Koos wil het gedegen aanpakken en vindt dat we ieder een eigen schep moeten hebben. Zorgzaam als hij altijd is had ik echt verwacht dat hij een kuil voor mij zou graven maar nee, hij is onvermurwbaar, ik moet mijn eigen kuil graven. Het is nog redelijk rustig op het strand en de zon schijnt heerlijk, een perfecte stranddag. Er liggen al wat mensen in een poeltje te "sudderen". Er schijnen twee stroken thermale activiteit vrij te komen waar zo'n tien meter tussen zit. Het blijkt zoeken waar de warmte precies zit. De eerste twee pogingen leveren alleen koud water op maar bij de derde is het raak. We zetten ruim in met "een ligbad" voor twee en scheppen alsof ons leven er van afhangt. Wat wij nog niet wisten is dat het water ook té heet kan worden. Ik brand even flink mijn voetzolen. Onvoorstelbaar. Door informatie van anderen begrijpen we dat je moet proberen tot een mix van warm en koud te komen om het aangenaam te hebben. Na veel gedoe, met af en toe een golf die de boel weer in doet storten, hebben we uiteindelijk ons eigen warme poeltje. Het is heerlijk en ongelooflijk grappig om onszelf en iedereen om ons heen zo tevreden te zien liggen. Als we later lunchen, bij de enige strandtent die er is, valt ons op dat daar ook een klein restaurant bij hoort. Het heeft een prachtig terras met uitzicht op zee en we besluiten om er te reserveren voor het avondeten. We blijken 's avonds met een ander echtpaar de enige gasten. De bediening heeft alle tijd om onze vragen over de omgeving te beantwoorden. De maaltijd blijkt culinair te zijn. We begrijpen dat er in het hoogseizoen lange rijen staan om hier te mogen eten. Hierbij opgeteld het fenomenale uitzicht maakt dat we ons weer zeer bevoorrecht voelen.

Zaterdag 8 december. We gaan de omgeving wat verkennen. Bij "Hahei", een kustplaats verderop, schijn je een indrukwekkende rotspartij te hebben die lijkt op de ingang van een kathedraal. Je kunt hier via een wandeling naar toe maar ook met een kajak over de zee. Hoewel we het spannend vinden besluiten we voor de kajak tour te kiezen. Deze wordt begeleidt door een gids en duurt drie uur dus dat vinden we wel te overzien. Het wordt een geweldige ervaring. Wat een prachtige blauwe zee. We zien roggen onder ons door zwemmen en in de verte dolfijnen spelen. We houden pauze bij de "Cathedral Cove" waar we een wandeling maken en even zwemmen. De gids maakt ter plekke warme chocolademelk voor ons klaar. We kajakken op de azuurblauwe zee langs onbewoonde eilandjes terug.....we zijn er stil van.

Zondag 9 december. We steken vandaag het schiereiland over naar Coromandel Town. Het is een kleine stad wat lijkt op een soort cowboy dorp. De terrassen zijn goed gevuld, vooral met toerende motorrijders die ook van het mooie weer profiteren. We vinden een camping aan zee even buiten de stad. De kust aan deze kant van het eiland is meer rotsachtig. Omdat het eb is kunnen we een wandeling naar de volgende baai maken vertelt de camping eigenaar. Het wordt een soort wadlopen en klauteren over de rotsen. Geen eenvoudige wandeling dus. We worden ook nog aangevallen door twee boze "Oystercatchers". Ze zijn zó bedreigend dat Koos een stok pakt om ze op afstand te houden. We vermoeden dat ze een nest hebben en dat wij te dicht in de buurt komen. Bij terugkomst op de camping koken we een lekkere maaltijd en dineren aan onze camping tafel aan zee.

Maandag 10 december. Het is koud en kil en de camping bevalt ons niet zo. Ondanks dat we het voornemen hadden om wat langer op dezelfde plek te blijven besluiten we toch om alvast richting Auckland te gaan rijden. We gaan in Coromandel Town nog wel even kijken bij de "Driving Creek Railway". Dit is een klein treintje, gemaakt door een pottenbakker, dat naar de top van de berg rijdt. Het ziet er allemaal wat kneuterig uit maar we besluiten toch in te stappen. Tijdens de rit horen we het verhaal van Barry Brickell. Deze man begon aan de voet van de berg een professionele pottenbakkerij. Omdat de beste klei zich hoger op de berg bevond legde hij een stuk spoorrails aan om de klei naar beneden te transporteren. Door zijn fascinatie voor treinen en spoorrails breidde hij het uit tot een 3 kilometer lang traject de berg op. Hij verstevigde de wanden waar langs gereden wordt onder andere met honderden lege wijnflessen. Wijn drinken was ook één van zijn hobby's. We rijden door een aantal tunnels en over bruggen en kijken in diepe afgronden. We hopen maar dat deze man, ondanks zijn alcohol probleem, goed kon rekenen om het allemaal veilig te laten zijn. We zien de mooiste uitzichten en eindigen op de top van de berg waar we de rest van het verhaal horen. Barry was een intelligente man maar geld boeide hem niet. De bank legde hem uit dat het tijd werd dat hij zijn hypotheek schuld ging afbetalen maar geld had hij dus niet. Zo bedachten ze samen in 1990 dat hij misschien toeristen voor een paar dollar in zijn "klei treintje" de berg mee op kon nemen. Mede hierdoor kon hij zijn project tot hoog op de berg uitbreiden. Ook financierde hij hiermee het herstel van het inheemse bos en werden er honderden, met uitsterven bedreigde, Kauri bomen geplant. Een markante man. Hij is in 2016 overleden en begraven op zijn berg. Voor we verder reizen doen we in Coromandel nog een boodschap. Het is heel gek om in de supermarkt, in onze zomerse outfit, "Let it snow" op de achtergrond te horen zingen. Na een prachtige tocht langs de Hauraki Bay komen we aan in het gehucht "Miranda". Deze camping is heerlijk rustig dus besluiten we om hier een paar dagen een "time-out" te houden.

Dinsdag 11 december, Woensdag 12 december, Donderdag 13 december. "Time Out"