Whanganui, Whakapapa, Taupo

Woensdag 28 november. Onze eerste rit op het Noordereiland. We merken meteen al dat het hier drukker is en meer ontwikkelt. De dorpen zien er beter onderhouden uit met ook gebouwen van steen in plaats van hout en golfplaat. Wat ons opvalt is dat er hier weer ongedierte is. Niet overmatig maar op het Zuidereiland zijn we nauwelijks insecten tegen gekomen. Het is heel gek om tijdens een boswandeling geen mier, spin, vlieg of worm tegen te komen. Hooguit nu en dan een Sandfly maar ook niet echt veel. We overnachten in Whanganui aan de rand van de rivier met dezelfde naam. Het is de grootste bevaarbare rivier van Nieuw Zeeland. Wij zien vooral wat kajaks voorbij komen. Omdat we van de Engelse buurman horen dat dit het enige gebied op het Noordereiland is waar het momenteel níet regent, besluiten we om net als zij een nacht extra te blijven.

Donderdag 29 november. Vandaag is onze dochter Floor (bij ons al) jarig. We hebben met haar afgesproken om deze ochtend met elkaar te "face-timen". We hebben geen tijd afgesproken maar om 07.00u worden we wakker van onze telefoon. Bij haar is het 19.00u in de avond en heel gek om ons dan in bed aan te treffen, inclusief onderkin en verwarde haren......we kunnen er even heerlijk om lachen. Fijn om haar en Robin weer te zien en te spreken. (Robin wast iedere zaterdag onze auto heeft hij beloofd :) We huren in de ochtend 2 Mountainbikes op de camping en fietsen naar de stad Whanganui waar we wat rondwandelen en natuurlijk onze gebruikelijke koffiestop houden. Via het park en wat buitenwijken rijden we in de zon terug naar de camping.

Vrijdag 30 november. Ons reisdoel vandaag wordt "Tongariro National Park". We zijn nog maar net onderweg als we weer verrast worden door oogverblindende groene heuvels. Het is gek maar, ook al lijken de bergen op elkaar, toch willen we het elke keer goed op ons in laten werken en we besluiten bij de eerst volgende mogelijkheid te stoppen. Op deze verlaten plek hoog in de bergen staat een auto met geopende motorkap. Aan de picknicktafel, op enige afstand, zit een jonge vrouw met een klein kindje. Ze oogt ontspannen en doet niet direct moeite om met ons in contact te komen. Toch informeren wij maar even of alles oké is. Dat blijkt dus niet het geval. Ze heeft de indruk dat de versnellingsbak kapot is. Ze heeft de auto nog maar net heuvelafwaarts naar deze plek kunnen rijden. We vragen of we bijvoorbeeld de AA (dat is hier de Anwb) voor haar moeten bellen maar op deze afgelegen plek blijkt geen netwerk bereik te zijn. Koos beoordeelt of er misschien nog iets te herstellen valt aan de auto maar deze maakt een angstaanjagend ratelend geluid. We bieden de vrouw aan om haar naar huis te brengen en daar is ze heel blij mee. Ze blijkt op 20 minuten rijden aan dezelfde weg te wonen. In de richting die wij toch al op reden dus dat komt goed uit. Ze verzamelt wat spullen uit de auto waaronder een maxi cosy met een baby! We vragen haar hoe ze zo rustig kan zijn met pech op deze berg? Ze vertelt ons dat ze al haar hele leven op het platteland woont en gewend is om de dingen te laten komen zoals ze komen. Er komt altijd een oplossing en zo blijkt vandaag ook weer. De vrouw ziet er fris en modern uit en blijkt moeder van vijf kinderen te zijn. Drie zitten er nu op school. Haar echtgenoot is schaapscheerder van beroep . Ze wilde wat bier gaan halen in Whanganui, de dichtstbijzijnde stad met winkels. Morgen, één december, begint hier namelijk de zomer en dat vieren ze met elkaar. Wij vertellen haar dat wij in een dichtbevolkte stad wonen en dat haar leven aan deze kronkelige bergweg voor ons totaal anders is. Ze vertelt dat het een gevaarlijke weg is waaraan zij wonen. Er zijn regelmatig aardverschuivingen die de weg blokkeren of sneeuwval waardoor de weg onbegaanbaar is. Met een helikopter worden de bewoners dan van boodschappen voorzien. Opmerkelijk detail is overigens nog dat je op deze weg honderd mag rijden! We zetten haar en de kinderen af bij hun huis. Ze worden vrolijk begroet door de honden. Bijzonder voor ons om op deze manier even een inkijkje te hebben gekregen in het leven van een "local". Onze rit eindigt in de plaats Whakapapa. Deze plaats ligt aan de rand van het "Tongariro National Park" en aan de voet van Mount Ruapehu. In de winter is hier toegang tot twee skigebieden en ook nu ligt er nog sneeuw op de berg. De berg maakt, samen met Mount Ngarahoe en Mount Tongariro, onderdeel uit van een actief vulkanisch gebied. De laatste eruptie was in 2012 maar nog steeds is er regelmatig een uitstoot van as. Je kunt in dit gebied veel bijzondere wandelingen maken. Wij volgen de "Taranaki track" naar de waterval met dezelfde naam. We kunnen alweer een onbeschrijflijke belevenis aan onze lijst toevoegen.

Zaterdag 1 december. Omdat we een wat vieze donkere plek hebben op de camping én omdat het regenachtig en koud is besluiten we door te reizen naar Taupo. We passeren Tokaanu waar "hotpools" zijn. Dit zijn baden gevuld met warm water uit natuurlijke bronnen. Aan dit water worden allerlei goede eigenschappen toegeschreven. Zo kan de minerale samenstelling van het water geneeskrachtige invloed hebben op bijvoorbeeld huidproblemen, astma of reumatische klachten. We zijn op dit moment nog niet in de stemming om er gebruik van te gaan maken maar er blijkt een wandeling om de baden heen te zijn waar veel geo thermale, of wel vulkanische, activiteit te zien is. We zijn onder de indruk van al het gebubbel van water en modder en de stoom die daarbij vrijkomt. Ook de geur van rotte eieren is indrukwekkend. Dit wordt veroorzaakt door de zwavelhoudende gassen die er vrijkomen. Op het moment dat ik een waterbron wat dichterbij wil bekijken gaat deze plotseling hevig koken. Ik schrok me rot en moest me snel uit de voeten maken. Als we het parkje verlaten zien we op straat, rondom de huizen, ook allerlei rookpluimen opstijgen. We lopen dus ook nog een rondje door het dorp en zijn verbaast over zoveel warmtebronnen die pruttelen en borrelen gewoon naast huizen en naast het voetpad. We zien gaten in de grond waar zeilen bij liggen maar ook naast een huis een roestvrijstalen bak in de grond. We vermoeden dat deze bedoelt zijn om op de Maori manier te koken. Dit heet "Hangi". Het voedsel wordt dan in een gat in de grond op keien in een aantal uur klaar gestoofd. In Taupo belanden we op een camping met zwembad met thermaal water van 38 graden. Heerlijk om daar in te dobberen. Het zwembad doet echter ook wel wat overdreven aan. Er is een bar ín het water waar milkshakes, bier en pizza's besteld kunnen worden en er is een groot scherm waar een film op vertoond wordt. Dat is dan weer niet helemaal "ons ding".

Zondag 2 december. Naast de camping ligt een groot park waar een "Hot Spring" is. We maken de wandeling er heen en zien mensen in badkleding "chillen" aan de waterkant. Er komt een warmwaterbron uit op de rivier die bijna kokend heet is. Zo'n bijzonder fenomeen. Zoals we tot nu toe steeds zien in Nieuw Zeeland zijn er ook hier weer keurige toilet faciliteiten en zelfs een douche. Verder geen kiosk of ijscoman, alleen het park, waardoor het heel natuurlijk en sereen overkomt. Wij hebben geen badkleding mee dus we nemen geen duik. We zien aangegeven dat we vanaf daar een wandeling naar de "Huka Fall" kunnen maken en gaan die route volgen. Het is een prachtig bospad wat de rivier blijft volgen. Dit levert mooie doorkijkjes op en veel verrassende ontmoetingen met bijzondere vogels. Koos weet de Tui prachtig vast te leggen. De wandeling is pittig want we moeten veel klimmen en dalen. Daarnaast is het warm en waren we er niet op voorbereid wat langer onderweg te zijn dus hebben geen water meegenomen. We verwachtte dat de waterval midden in het bos zou liggen maar daar aangekomen blijkt hij ook via de weg bereikbaar te zijn. Hier totaal geen sereniteit maar bussen vol toeristen én een winkeltje met frisdrank en ijs! De waterval is prachtig blauw en stroomt met veel geweld. Dus zeker indrukwekkend. Uitgerust en afgekoeld door ijs en cola maken we de terugtocht weer door het bos.

Maandag 3 november. We starten de dag in het thermale zwembad op de camping. Heerlijk zo'n warm bad. Hierna bezoeken we "Craters of the Moon" een Geo thermaal park op 10 minuten rijden vanaf de camping. Het is een mooie, keurig aangelegde, wandeling langs allerlei vulkanische activiteit. Rookpluimen stijgen op in het hele park en als het gaat regenen wordt dit nog heftiger. Fascinerend om te ervaren hoeveel hitte zich in de aarde bevindt. We lezen dat dit wordt veroorzaakt door twee tektonische aardplaten die zich onder Nieuw Zeeland bevinden: de Pacifische plaat en de Indo-Australische plaat. Omdat deze platen voortdurend in beweging zijn en tegen elkaar botsen, is er veel geologische activiteit in Nieuw Zeeland. Op het Noordereiland zijn daarbij vulkanen ontstaan zoals de Taranaki, Ruapehu, Ngarahoe en de Tongariro. Het botsen van de aardplaten kan ook aardbevingen veroorzaken. Gelukkig hebben wij dit tot nu toe nog niet mee hoeven maken. Omdat we steeds meer geboeid raken door de thermale activiteit rijden we ook nog naar een verderop gelegen park genaamd: "Natural Thermal Valley". Een lange landweg leidt ons er naar toe en we belanden in een paradijsje. Er lopen Alpaca's, Pauwen en diverse soorten gekke kippen los rond. Het koffiehuisje wat er bij hoort ziet er sprookjesachtig uit. Het is wat minder onderhouden als dat we tot nu toe in Nieuw Zeeland gezien hebben maar dat heeft juist wel weer zijn charme vinden wij. We nemen een kop koffie maar twijfelen toch of we entree willen betalen voor dit park wat nogal amateuristisch aan doet. We gaan per slot van rekening ook nog naar Rotorua! De eigenaar weet ons uiteindelijk toch te verleiden om naar binnen te gaan. Hij blijkt een man met humor. Zijn moeder kijkt in een fotolijstje boven de koffiemachine over zijn schouder mee. De bordjes op de toiletdeuren zijn handgemaakt en ook het bericht bij de wensput maakt ons aan het lachen. Voor de wandeling krijgen we een kleine hittemeter mee, we worden steeds enthousiaster. Koos meet zelfs een temperatuur boven de 200 graden! We hadden het niet willen missen.