Motueka, Pohara in de Golden Bay

Zaterdag 17 november. Op vijf minuten rijden van onze overnachtingsplek zijn de beroemde "Pancake Rocks and Blowholes". In de regen lopen we langs de indrukwekkende rotsformaties. Bijzonder hoe de natuur door de eeuwen heen zoiets kan creëeren. De "blowholes" blijken vooral bijzonder bij "high tide". Wij zijn er tijdens eb dus de waterexplosies zijn op dit moment niet al te indrukwekkend. We stappen weer snel in onze behaaglijke bus en toeren verder, op weg naar Motueka aan de noordkust. We vinden een eenvoudige camping. Na het eten maken we een wandeling naar de kust. Het is eb dus de zee is ver weg. In het donker wandelen we terug naar de camping. Het is hier stil en rustig, heerlijk.

Zondag 18 november. We worden vroeg wakker door een vreemd geluid........het blijkt de magnetron te zijn die Koos met zijn grote teen heeft aangezet. Je begrijpt het: onze campervan is van alle gemakken voorzien maar wel op een zeer bescheidde aantal vierkante meters. We hebben inmiddels een logistiek ontwikkeld die hierbij past: zodra Koos beweegt zit ik stil, of andersom. Als ik ga douchen heeft Koos "de ruimte" voor zichzelf of....andersom. Het maakt ons ook heel beleefd naar elkaar: " mag ik even.....". We kwamen op een camping 4 jonge binken tegen die eenzelfde formaat camper met elkaar deelden. Ik zei: "jullie moeten elkaar wel heel aardig vinden denk ik?" Het antwoord was: "well......not anymore mam". Ze konden er gelukkig met elkaar om lachen. Ondanks dit, bescheiden, ongemak vinden wij elkaar nog steeds heel aardig! We reizen door naar "the Golden Bay" waar Abel Tasman ooit voet aan de grond heeft geprobeerd te zetten. Hij werd echter niet zo vriendelijk ontvangen door de Maori's en heeft rechts om keer gemaakt. Toch heeft hij dusdanig veel indruk gemaakt dat het Nationale Park in deze regio naar hem vernoemd is. Het is weliswaar het kleinste park van Nieuw Zeeland, maar toch! We vinden een camping aan zee in Pohara. De zon schijnt dus we zijn blij.

Maandag 19 november. Goed weer vandaag, we gaan een wandeling maken in "the Golden Bay". Er is ons uitgelegd waar we kunnen parkeren om vervolgens een mooie "track" te kunnen lopen. We hebben de instructies blijkbaar niet helemaal goed begrepen want we blijven maar omhoog rijden op een onmogelijke "gravelroad". Net breed genoeg voor een campervan dus van tegenliggers worden we helemaal niet blij. Het is passen en meten. Uiteindelijk blijkt dat we 10 kilometer op deze weg afgelegd hebben en komen we aan in Totaranui aan de oostkant van het Abel Tasman park. Wát een prachtige plek! We maken een heerlijke wandeling over bijzondere bospaden met prachtige uitzichten, inderdaad: "gouden stranden". In het bezoekerscentrum ontmoeten we Juliana, Bernard, Beatrix en Claus op de foto. Rare snuiters toch de Hollanders! Voor de middag hebben we een bezoek aan een zalmkwekerij gepland. "Anatoki" is het bedrijf van de ouders van Annemieke die we bij "Lake Tekapo" hebben gesproken. Je kunt daar zelf op zalm vissen. Daarna kunnen ze je vangst op verschillende manieren voor je bereiden. Spannend vind ik, ik hou niet zo van dat geglibber. Koos is heldhaftig. Gewapend met instructies en hengel vangt hij een dikke zalm van anderhalve kilo. Deze moet alleen nog van de haak gehaald worden en daarna om het leven gebracht worden door een dikke pen in zijn hersenen te steken en even heen en weer te bewegen. Ach, Koos heeft in zijn jeugd konijnen gevangen en die met een kleine beweging gedood dus dit lukt hem ook prima. Jan, de eigenaar van het bedrijf, vraagt of we voor een bestelling nog een tweede zalm willen vangen. Ik laat me verleiden om ook de held uit te hangen: ik vang de zalm en breng hem om het leven volgens de instructie. Echt vrolijk word ik er niet van......ik hou van vlees en vis maar ben wel een hypocriete genieter. Het doden laat ik voortaan liever aan anderen over. De grootste zalm wordt voor ons op 3 verschillende manieren bereid: rauw, als sushi, naturel gerookt en gerookt met lemon en peper. Een Sauvignon Blanc maakt ons maal compleet. Wat een luxe! We hebben een leuk gesprek met Jan, de eigenaar, die zijn hart gevolgd heeft door te emigreren naar Nieuw Zeeland. Hij gaat nooit meer terug, zegt hij. Zijn Zalmkwekerij heeft ook een kinderboerderij, een pannenkoekenhuis en je kunt er tamme alen ontmoeten. Inmiddels is het gaan regenen en zijn we de enige gasten die bordjes volgen naar de rivier waar de alen zouden zijn. Via een lastig begaanbaar pad, langs de stroomversnelling in de rivier, denken we na enige tijd lopen dat we waarschijnlijk niet op de goede plek zijn. Net als we om willen keren ziet Koos de alen onder wat rotsen bewegen. Jan heeft ons verteld dat het om "Nieuw Zeelandse Long Vin Eels" gaat en dat sommige al tachtig tot honderd jaar oud zijn. We voeren ze wat rauwe zalm die we overgehouden hebben van onze lunch. Wát een ervaring is dat zeg....bizar! (zie de video). Na het avondeten maken we nog een strandwandeling. We ontmoeten een eenzame visser die met een biertje en indrukwekkende apparatuur in afwachting is van zijn vangst. Omdat we heel veel lijn zien maar geen dobber vragen we hoe hij de vis gaat vangen. Hij vertelt ons dat hij met zijn "remote controle" 2 kilometer lijn, met aas, de zee in gebracht heeft. Deze haalt hij dus met dezelfde afstandsbediening weer binnen. Wij hebben nooit geweten dat zoiets ook bestaat. De "kliekjes" van de middag neemt Koos 's avonds nog even op een lekker stokbroodje.

Dinsdag 20 november. Door Jan zijn we getipt om in deze regio in ieder geval nog de "Waikoropupu Springs" en "The Groove" te bezoeken. In combinatie met een boodschap in Takaka wordt dit ons programma voor vandaag. De korte rondwandeling bij de Springs oogt eenvoudig maar is toch ongelooflijk indrukwekkend. Het water borrelt hier en daar op en is zó helder dat het een bijzondere blik geeft op de kleuren van de rotsen en planten onder het wateroppervlak. Je gelooft eigenlijk gewoon je ogen niet. Op een andere manier kan ik het niet omschrijven. Voor de Maori bevolking zijn dit heilige en geneeskrachtige bronnen. Ze worden dan ook met veel respect behandeld en dat wordt ook van de toeristen gevraagd. Dus geen water meenemen of zelfs aanraken! De Maori nemen een belangrijke plaats in binnen de Nieuw Zeelandse cultuur. De plaatsnamen zijn Maori namen en bijvoorbeeld publieke mededelingen worden tweetalig weergegeven. Door de eeuwen is dit wel anders geweest. De taal leek verloren te gaan en de bevolking werd verdreven door uitheemse bevolkingsgroepen. Uiteindelijk heeft Nieuw Zeeland moeten erkennen dat de oorspronkelijke bevolking geen recht werd aangedaan. Pas eind vorige eeuw is er een ommekeer gekomen en wordt de taal op scholen onderwezen en worden de zeden en gewoontes van de Maori toenemend gerespecteerd. Om te begrijpen wat deze zeden en gewoontes zijn is voor vluchtige toeristen zoals wij niet makkelijk. Het blijkt uit een complex geheel van geloof en bijgeloof te bestaan. We hopen in het "Te Papa" museum in Wellington wat meer inzicht te krijgen. We rijden naar "The Groove" als volgende bestemming. Dit is een enorme rotspartij in een stukje oerbos. Bomen omarmen elkaar hier zelfs. Mooi om te zien. Takaka is een eenvoudig dorp zonder veel opsmuk. We proberen te begrijpen hoe men hier leeft. Het lijkt erop dat mensen met weinig middelen proberen om het goed te hebben. Of dit een bewuste keuze is of dat dit berust op armoede dat vragen wij ons af. Misschien een combinatie van beide? Er zijn echter wel opvallend veel "tweede kans" winkels, "the Salvation Army" is door het hele land goed vertegenwoordigd en bij de winkels worden bijdragen gevraagd voor de voedselbank. In de avond, voordat we gaan slapen, besluiten we om de campervan nog even te verplaatsen. Een tak van de boom waar we naast staan raakt namelijk voortdurend het dak van de auto. We stappen samen uit de achterkant van de bus en Koos stapt vóór in. Het duurt even twee tellen voor hij weer uitstapt. Verkeerde kant, het stuur zit hier rechts! Als je dit leest denk ik dat je mijn reactie al bijna kunt horen....