The Catlins, Curio Bay, Waipapa Point, Riverton.

Zondag 4 november, We beginnen de dag zonnig. Dat is zó fijn. Onze engelse buurman weet dat het vanmiddag gaat regenen. "New Zealand is four seasons in one day". We moeten lachen want dit nummer hebben we recent met Joris, Guy en Karin nog heerlijk gezongen. We zingen het de hele verdere dag. Voor liefhebbers: Crowded House is een Nieuw Zeelandse band. Zij hadden met dit nummer een hit in 1991 ( https://youtu.be/OeYEyCDRHmE ). Inderdaad hebben we de "vier seizoenen op één dag" al een aantal keer mee mogen maken. Vanaf vandaag gaan we ons in het gebied "the Catlins" begeven. Een ruig natuurgebied waar weinig dorpen en tankstations zijn. We zijn goed voorbereid met voldoende proviand en een gevulde benzinetank. De zon is inmiddels verdwenen en er is een flinke wind op komen zetten. De windstoten onderweg maken dat je echt met 2 handen aan het stuur moet rijden. De weg is tweebaans dus veel uitwijkmogelijkheden heb je niet. Goed opletten dus. Ondanks dat slaken we om de beurt wel een "ah" of een "oeh". Schrik niet, het voelde wel voldoende veilig maar door zo'n onverwachtse windstoot, zeker als je zelf het stuur niet in handen hebt, roept dat het spontaan bij je op. Mede door het stormachtige weer is de zee waar we langs rijden enorm onstuimig. Zó mooi om dat te zien. De natuur op zijn best! We rijden naar de D.O.C. camping bij Papatowai. Een eenvoudige maar schone camping, weliswaar zonder douches maar wel weer met prima keuken. We wandelen naar het binnenmeer waar een bijzondere zeeplant aangespoeld is. Het is groot en vlezig, bijna menselijk. We hebben nog nooit zoiets gezien. Via het strand wandelen we terug naar de camping waar we een "Lost Gypsy Gallery" passeren. Een kunstenaar houdt zich hier bezig met het maken van allerlei gekkigheid. Bewegende schelpen die, als je ze ronddraait, water opscheppen, lampjes die aan en uit gaan op zonnecellen, een bijzonder tafelvoetbalspel, een gekke brievenbus. We komen ogen tekort. Zijn vrouw heeft tegenover de "gallery" een koffiecorner ingericht, heel schattig. Als we langs de brievenbus van de buurman lopen krijgen we de indruk dat die ook van de hand van de kunstenaar zal zijn. Het is namelijk een accu op een roestige boor als onderstel. Op de camping gaat Koos nog een poging wagen om de afvoer beter door te laten lopen. We hebben al veel plezier gehad van "de plopper" die we aangeschaft hebben.

Zondag 5 november Op weg naar "Curio Bay", waar onze volgende overnachting gaat zijn, passeren we de "Mc Lean Falls". We maken de wandeling er heen en wanen ons in het bos van "Lord of the Rings" (alleen het geasfalteerde pad is helaas wel een dissonant). De bomen en het mos hebben iets sprookjesachtig. De waterval is geweldig en voor manlief (of voor mijn contact advertentie, zoals Koos subtiel opmerkt) poseer ik gedwee. We rijden door naar de landpunt Curio Bay en weten niet wat we meemaken. Alweer zo'n plek waar we alleen maar van hebben kunnen dromen. De zee is wild en ruig. We kijken een uur lang naar de golven die stuk slaan op de rotsen. Wat een geweld. En tot ons groot genot is de camping ernaast en vinden we alweer een super overnachtingsplek. Er is zelfs een bescheiden maar prima restaurant waar we onszelf lekker laten verwennen. En dit is nog niet alles. We hadden begrepen dat dit ook een plaats is waar je pinguïns kan zien en dat blijkt te kloppen. Tussen 20.00u en 21.00u worden ze aan land verwacht. De plek aan het strand waar het gaat gebeuren is duidelijk aangegeven en op borden staat het verzoek om niet voorbij het geplaatste touw te gaan. Op een wat hoger gelegen plateau staan een oudere dame en een heer met een oranje veiligheidsjasje. Zij blijken vrijwilligers die er op toezien dat het publiek zich aan de regels houdt. Wij staan met nog wat anderen al een aardig poosje op dat plateau te kou kleumen in afwachting van wat komen gaat. Terloops vragen we hoeveel pinguïns er verwacht worden vanavond. De dame met het oranje hesje laat even een pauze vallen voor ze antwoord geeft. " uh.......I think............one!" We hebben het toch tot negen uur uitgehouden in de kou maar zelfs die éne kwam vanavond niet opdagen. Terwijl we wegliepen werden we geroepen door de dame: hij is aan land! Wij weer terug. Maar ach, de pinguïn was bruin, stond met zijn rug naar ons toe én het was inmiddels bijna donker dus we hebben hem of haar niet kunnen zien. We krijgen inmiddels in de gaten dat ze hier in Nieuw Zeeland goed in staat zijn om ieder fenomeen behoorlijk op te waarderen met borden en dus zelfs vrijwilligers. We hebben er heerlijk om kunnen lachen.

Maandag 6 november Vandaag door naar Riverton via Waipapa Point waar je zeehonden kan zien. We hebben onze verwachtingen naar beneden bijgesteld. Maar de goden blijken ons gunstig gezind. De zon schijnt en terwijl we op een duintop staan komt er een zeeleeuw uit zee en hobbelt naar de rand van het duin,waar nog een veel groter exemplaar blijkt te liggen. Waarschijnlijk een mannetje. Samen hobbelen ze de zee in en stoeien in het water. Zo bijzonder om mee te mogen maken. Riverton is een vriendelijk ogende kustplaats. Het is er rustig want het seizoen is nog niet begonnen. De camping is klein maar heeft een super keuken met kasten vol met servies. Je mag alles gebruiken, wat een comfort. We koken een lekkere maaltijd en eten die aan de keukentafel.