Manapouri, Te Anau, Doubtful Sound

Woensdag 7 november "On the road again". We rijden heel wat af hier maar tot nu toe is het geen straf. Iedere rit brengt nieuwe verrassingen. Het wegen netwerk heeft wel iets opmerkelijks. Het zijn vrijwel uitsluitend tweebaans wegen met nauwelijks mogelijkheden om te stoppen. Nu en dan is er een extra baan om het verkeer achter je voorbij te kunnen laten gaan maar dat is na een paar honderd meter weer voorbij. Om wel af en toe stil te kunnen staan zijn speciale "scenic reserves" ingericht. Dit zijn uitkijkpunten of startpunten van wandelingen. Hier ontmoeten we medetoeristen met campervans en ondanks het voorseizoen zijn dat er al aardig wat! Vaak zijn er ook toiletten op deze stopplaatsen. Dit is overigens iets waar wij in Nederland van kunnen leren. In elke stad, maar ook in ieder bos tref je toiletten aan. En ze zijn nog schoon ook én er hangt w.c papier. We troffen er zelfs een, op een verlaten plek, met een lijstje waarop vermeld stond wanneer de toilet voor het laatst schoongemaakt is en wanneer de volgende keer gaat zijn. Door al het bovenstaande voel je dat de overheid de toeristen stroom gecontroleerd over het eiland laat bewegen. We rijden vandaag naar Te Anau. Dit is gelegen in Fiordland aan de zuid-west kant van het Zuidereiland. Hier gaan we van vrijdag op zaterdag een "overnight cruise" maken in de Doubtful Sound. We kijken hier echt naar uit want het moet heel bijzonder zijn. Alleen het uitzicht vanaf de camping is al bijzonder, dus dat gaat wat beloven!

Donderdag 8 november Vandaag doen we rustig aan. Het is slecht weer. Zó mistig en regenachtig dat we het meer en de prachtige bergen die we gisteren zagen niet meer kunnen zien. We doen de was, hangen wat in onze bus en doen een boodschap in het dorp. Ook daar kunnen we van genieten. Te Anau heeft als voertaal chinees. Ook op de toiletten kun je dat merken. Ze vragen, door middel van pictogrammen, of men alsjeblieft niet op de bril wil gaan hurken en of men het gebruikte toiletpapier niet in de prullenbak maar in het toilet wil werpen. We pakken ieder een rugzak voor onze "cruise". Wát een voorrecht dat we dit kunnen gaan doen.

Vrijdag 9 november We worden om negen uur verwacht bij de lobby van Fiordland Cruises. Het bedrijf bevindt zich bij onze camping dus dat is makkelijk. We ontmoeten daar voor de derde keer twee 25 jarige Nederlandse meiden, waarvan we de naam niet eens weten maar waar we veel ervaringen mee uitgewisseld hebben. Zij reizen ook met een campervan en hebben al de nodige problemen met de bus gehad. Vandaag gaan zij een dagtrip doen maar we worden met dezelfde boot naar het beginpunt van onze trip gebracht. We hebben alweer lol met elkaar dus ter herinnering gaan we met elkaar op de foto en nemen afscheid alsof we elkaar al heel lang kennen. Onze trip is met een overnachting op de boot met een kleine groep. Het blijkt dat we in totaal met 10 personen zullen zijn. Eén Engels en één Nederlands echtpaar, ongeveer van onze leeftijd, en twee jongere stellen van rond de dertig. Het ene stel is Zwitsers en het andere is Frans. Kersten zal onze chauffeur, gids en kok zijn de komende twee dagen. Vanaf de eerste boottocht moeten we nog 1 uur rijden in een bus om bij de boot te komen waar wij mee op pad gaan. Onderweg maakt Kersten een aantal stops om wat over de natuur te vertellen. De oude bomen zijn van een soort die je nergens anders ziet. Ik heb de naam niet onthouden maar ze komen veel voor in de film Avatar. Ze wijst ons op wat planten en een van de gasten vraagt waar de heerlijke citroengeur vandaan komt. "Ik denk dat ik dat ben" zegt de engelse dame die achter haar staat. Ze heeft zich ingesmeerd met een middel tegen de Sandflies....! Dat zijn overigens hele nare kleine vliegjes die gemeen kunnen steken en bloed zuigen. Tot nu toe waren wij ze nog niet tegen gekomen maar hier, zo vertelde Kersten, kunnen ze als wolken op je neerdalen. Dit doen ze alleen als je stilstaat dus in beweging blijven is de beste remedie. Ik ga over ons verblijf op de boot maar niet te veel uitweidden want ik weet de schoonheid die we hebben mogen ontmoeten nauwelijks in woorden te vangen. De foto's spreken denk ik voor zich. De verzorging was in ieder geval optimaal, ons bed was super en de kapitein was een man met veel geduld en passie voor zijn werk. Hij nam voor ons allemaal ruimschoots de tijd om te vertellen wat we allemaal passeerden en bracht ons op schitterende plekken tussen de fjorden. We hebben dolfijnen, pinguïns en zeehonden gezien, gevist, gekayakt, kreeft gegeten en voor het slapen gaan zelfs nog een spelletje hartenjagen gespeeld met Dirk en Marian. En wat het weer betreft: dat hadden we ons niet beter kunnen wensen. Zeker gezien de regen van gisteren en de wetenschap dat er in dit gebied gemiddeld 11 meter regen per jaar valt! De Sandflies hielden zich tijdens onze tocht gelukkig rustig.

Zaterdag 10 november Rond het middaguur zijn we teruggekeerd op de camping. Ondanks dat we maar anderhalve dag weggeweest zijn merken we allebei dat we tijd nodig hebben om alle indrukken van de tocht te verwerken. Even "pas op de plaats". Een kop thee, een wasje doen, dat soort dingen helpen daarbij. Nog even een wandeling langs Lake Te Anau naar de "Birds Sanctuary". Het is een bescheiden vogelopvang in een mooi park. Leuk en rustgevend. Ze hebben daar een aantal Takahé's. Dit is, naast de Kiwi, één van de bedreigde vogelsoorten in Nieuw Zeeland. Er zijn hier diverse projecten om de oorspronkelijke flora en fauna zoveel als mogelijk te herstellen. Je kunt daarover lezen op borden met daarbij vaak een verzoek om geld te doneren voor de verschillende projecten.